Masz kunę na poddaszu? A może kuny niszczą twoje auto? Nie czekaj zadzwoń do nas!

Z uwagi na piękne furo kuna była obiektem polowań i zainteresowania wielu branż. Od branży ubraniowej do branży malarskiej. Masowe polowania dorowadziły do zagrożenia przetrwania gatunku, jednak z racji na wszechobecność drapieżnika na całym świecie populacja przetrwała. Poważnym problemem obecnych czasów jest sukcesywne ograniczenie ich środowiska naturalnego przez urbanizację. Środowiskiem naturalnym kun są lasy jednak coraz częściej jest spotykana w miastach.

Kuny są gatunkiem wszystkożernym, chętnie spożywają ślimaki, króliki, zające czy też jeże, jak też orzechy czy owoce.

Węch, słuch oraz wzrok mają doskonały co w połączeniu ze zwinnością i szybkością sprawia, iż kuna jest świetnym łowcą. Atak kuny polega na ugryzieniu swojej ofiary w tył głowy, który łamie kręgi szyjne. Po ataku kuna pije krew jeszcze żyjącej ofiary. Bez większego problemu skacze na wierzchołki drzew pokonując dystans nawet 3 metrów. Kuna szczególnie lubi polować na wiewiórki, poluje czekając na swoją ofiarę przy gnieździe. Gdy wiewiórka ucieknie kuna rusza w pościg. Zdarzają się sporadyczne ataki kuny na człowieka najczęściej jednak z konieczności. Dla działalności ludzkiej kuna jest szkodnikiem wyrządzającym spore szkody swą obecnością. Podczas jednego polowania kuna może uśmiercić kilkanaście kur nawet nie żywiąc się ofiarami. W transporcie kuny uszkadzają gumowe przewody, wabione zapachem i ciepłem silnika. Znaczą swój teren silnym nieprzyjemnym zapachem.

Jesienią przez niedobór witamin i zbliżającą się zimę kuna żywi się owocami oraz orzechami. Jako schronienie kuna wykorzystuje dziuple, czasem gniazda ptaków, w których przebywają w dzień by nocą polować oraz żerować.

Długość życia kuny wacha się 10 do 15 lat, niekiedy dochodzi do 20 lat. Podczas jednej ciaży, kuna rodzi 3-8 młodych, które po czterech miesiącach są dojrzałe. Młode kuny mino dojrzałości pozostają z matką jeszcze kilka tygodni. Komunikacja dorosłych osobników polega na charakterystycznym mruczeniu natomiast młode wydają dźwięk zbliżony do świergotu ptaków.

Kuny w Polsce nie podlegają ochronie. Odławianie kun jest wskazane.

Chociaż kuny wyglądają na przyjazne i miłe są to tylko pozory. W środowisku naturalnym wykazują wrogie nastawienie do zwierząt i ludzi. Ogon kuny mierzy ponad połowę długości ciała drapieżnika, dzięki niemu drapieżnik zachowuje równowagę czy to podczas skoków, czy podczas wspinania.

Nogi kuny których posiada cztery są pokryte futrem co pozwala na sprawne poruszanie się po śniegu i lodzie. Tylne łapy zakończone są pięcioma palcami z zagiętymi ostrymi pazurami. Rozmiar drapieżnika odpowiada rozmiarowi kota, długość ciała wacha się od 34 do 57 centymetrów, natomiast ogon jest długi na 17-29 cm.

Kuny leśne przeważnie polują w koronach drzew po których sprawnie się wspinają. Ogon pozwala kunie utrzymać równowagę a podczas spadania służy kunie za „spadochron” zmniejszając prędkość spadania. Kuny hodowane w niewoli (kuna w domu) oraz te żyjące na wolności łączy wspólna cecha, mianowicie uwielbiają zabawy, wykonują przy tym akrobację. Są ciekawskie i szybko przystosowują się do nowych warunków. Kuna na poddaszu szybko zakłada gniazdo mimo tego że większość życia spędziła w lesie.

Kuny są pięknymi zwierzętami oraz mądrymi i skutecznymi łowcami. Kuny należą do rzędu drapieżników, rodziny łasicowatych. Wszystkie łasicowate cechują się zręcznością, oraz małą wielkością ciała. Na ziemi, kuna była przed współczesnymi drapieżnikami, obecnie spotkać ją można na każdym kontynencie. Kuny przeważnie poruszają się na drzewach a dzielą się na podstawowe rodzaje, kuny oraz łasice. Badacze sklasyfikowali 8 gatunków kuny z których najlepiej znamy kunę leśną. Ten piękny drapieżnik cechuje się długim ciałem oraz cennym futrem.

Kuna charakterystyka - odławianie kun - kuna na poddaszu